żubr
 
Encyklopedia PWN
długość ciała samca (byka) 2,5–3,5 m, wysokość w kłębie 1,8–2 m, masa do 1 t, samica (krowa) mniejsza; budowa masywna, potężny kłąb; sierść brunatna, głowę i szyję porasta gęsta grzywa; rogi krótkie, masywne; w stadach zamieszkiwał pierwotnie lasy mieszane Europy; był cennym zwierzęciem łownym; silnie wytrzebiony, pod koniec XIX w. zachował się już tylko w Puszczy Białowieskiej (podgatunek B.b. bonasus, nizinny) i na Kaukazie (podgatunek B.b. caucasicus, górski lub kaukaski, nieco mniejszy); mimo ochrony, zapoczątkowanej w Polsce jeszcze w średniowieczu, pogłowie żubrów stale się zmniejszało, a działania w czasie I wojny światowej i kłusownictwo doprowadziły do całkowitego wytępienia: 1919 padł ostatni okaz w Puszczy Białowieskiej, 1925 — na Kaukazie; staraniem Międzynarodowego Towarzystwa Ochrony Żubra podjęto restytucję żubra z okazów zachowanych w ogrodach zoologicznych i prywatnych zwierzyńcach; obecnie żubry żyją w Puszczy Białowieskiej, Puszczy Boreckiej, Knyszyńskiej, Lasach Wałeckich k. Piły i w Bieszczadach oraz kilku ośrodkach hodowli zamkniętej; żubr łatwo krzyżuje się z bizonem amerykańskim (żubrobizon), także eksperymentalnie z bydłem domowym (tzw. żubronie).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Żubry w Białowieskim Parku Narodowym fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Żubr w rezerwacie Puszczy Białowieskiej fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Żubr, tropy fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Żubr w Białowieskim Parku Narodowym fot. A. Olej-Kobus/K. Kobus — TravelPhoto/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia