zmarzlina wieloletnia, wieczna marzłoć,
geol. warstwa gruntu o różnej miąższości, przez długi czas zamarznięta, zawierająca w porach i szczelinach skalnych wieloletni lód gruntowy;
zmarzlina wieloletnia
Encyklopedia PWN
warunkiem jej istnienia są niskie (ujemne) temperatury powietrza (średnia temperatura roczna od −2 do −4 °C) oraz słaby rozwój pokrywy śnieżnej (mała ilość opadów, silne zwiewanie); sięga w głąb do kilku, kilkunastu, a nawet kilkuset m; w warstwie zmarzliny wieloletniej rozróżnia się strefę nigdy nie odmarzającą oraz strefę czynną (przypowierzchniową), odmarzającą w okresie wiosenno-letnim, w której zachodzą procesy zniekształcające pierwotną strukturę gruntu (krioturbacje, soliflukcja, poligonalne gleby). Miąższość strefy czynnej jest zmienna (4–50 m) i zależy od temperatury lata, rodzaju podłoża, pokrycia roślinnego, pokrywy śnieżnej itp. Zmarzlina wieloletnia występuje m.in. na Spitsbergenie, w Grenlandii, wschodniej Syberii; jest pozostałością zlodowacenia czwartorzędowego i w obecnych warunkach nie rozwija się lecz podlega stałej, choć powolnej degradacji.
