wojny polsko-litewskie XIII–XIV w.,
w XIII–XIV w. Litwini podejmowali wyprawy rabunkowe w celu zdobycia łupów i jeńców, siły pol. odpowiadały odwetowymi uderzeniami;
wojny polsko-litewskie
Encyklopedia PWN
aż do połowy XIV w. nie zagarniano ziem przeciwnika; Litwini występowali niekiedy jako sprzymierzeńcy walczących ze sobą książąt pol. czy ruskich; po pierwszym najeździe litew. 1211 łupieżcze wyprawy nasiliły się za czasów Mendoga (Lublin 1250, Płock 1260, Ujazdów 1262 — zabicie ks. Siemowita I), napotykając na słaby opór Polski; podział Mazowsza na drobne księstwa ułatwił wyprawy w głąb Polski — Płock 1266, 1286, Kujawy 1269, 1292, Lubelskie 1273, Łęczyckie 1277, 1294, Sandomierskie 1283, Dobrzyń 1287, 1302, 1321–23, Sieradzkie i Kaliskie 1306–07, Mazowsze 1336–38, 1340, 1350. Nacisk krzyżacki doprowadził do czasowych sojuszy Władysława I Łokietka i Giedymina, wymiany jeńców i wspólnych walk z Brandenburgią 1326 i Krzyżakami 1330; zajęcie Rusi przez Kazimierza III Wielkiego doprowadziło do walk z księciem włodzimierskim Lubartem i jego braćmi 1349–66, zakończonych podziałem ziem ruskich; ostatnie walki nastąpiły po śmierci Kazimierza III Wielkiego — wyprawa litew. na Lubelszczyznę 1376 i wyprawa pol.-węg. pod Bełz 1377; pertraktacje w sprawie zawarcia małżeństwa Władysława Jagiełły z Jadwigą zakończyły definitywnie walki.
