włókna karbonizowane,
włókna otrzymywane w wyniku pirolizy włókien chem. (tzw. prekursorowych);
włókna karbonizowane
Encyklopedia PWN
rozróżnia się 2 rodzaje w.k. — włókna węglowe, zawierające 90–96% węgla pierwiastkowego, o nie w pełni zorientowanej strukturze kryształów, i włókna grafitowe, o zawartości węgla powyżej 96% (często bliskiej 99%) i krystal., zorientowanej strukturze grafitopodobnej. Włókna węglowe otrzymuje się najczęściej z ciągłych włókien poliakrylonitrylowych przez dwuetapowe ogrzewanie: w atmosferze powietrza w temperaturze 180–300°C oraz w atmosferze beztlenowej w temperaturze 300–1600°C; włókna grafitowe zaś otrzymuje się z włókien węglowych przez ich ogrzewanie w temperaturze 1600–3000°C. W.k. można produkować także z asfaltów i paków. W.k. odznaczają się dużą odpornością cieplną i chem., dobrymi właściwościami mech. (w przypadku włókien grafitowych moduł sprężystości osiąga wartość 700 GPa), są jednak kruche; mają dobrą przewodność elektr. i właściwości termoizolacyjne; wykorzystywane przede wszystkim do produkcji kompozytów, które dzięki temu, że łączą lekkość z dużą wytrzymałością i sztywnością, są szeroko stosowane (kompozyt).
