walterskotyzm

walterskotyzm,

lit.:

1) zespół cech nowoż. powieści hist., ukształtowany w literaturze eur. w pocz. XIX w., wzorowany na utworach W. Scotta; model powieści walterskotowskiej charakteryzował się m.in.: żywą akcją, wyeksponowaniem fikcyjnych wątków o charakterze romansowo-awanturniczym, bogatym w realia obrazem epoki, oddaniem kolorytu lokalnego, galerią barwnych postaci; nawiązywali do niego w swej twórczości m.in.: A. Dumas ojciec, V. Hugo, H. de Balzac, A. Manzoni, W.M. Thackeray, A.K. Tołstoj, w Polsce — J. Ursyn Niemcewicz (Jan z Tęczyna), Z. Krasiński (Władysław Herman i dwór jego, Agaj-Han), F. Skarbek (Tarło, Damian Ruszczyc);

2) naśladowanie powieści hist. W. Scotta.