torpeda
pocisk podwodny z własnym napędem, służący do rażenia okrętów podwodnych oraz elementów podwodnych statków nawodnych i budowli wodnych;
[hiszp. < łac.],
torpeda
Encyklopedia PWN
rozróżnia się t.: parogazowe (śruby napędowe są napędzane przez silniki spalinowe; pracę wykonuje mieszanina pary i gazu powstała ze spalania np. spirytusu), elektr. (z silnikami elektr. czerpiącymi energię z akumulatorów) i rakietowe (z silnikami rakietowymi). Największą prędkość mają t. rakietowe i tzw. superkawitacyjne. T. może być naprowadzana na cel zdalnie (z okrętu), płynąć wg zaprogramowanego toru lub mieć układ samonaprowadzania (najczęściej reagujący na pole akustyczne wytwarzane przez statek-cel). Korpus ma kształt cygara; masa t. wynosi do 2 t, zasięg zwykle do ok. 10 km (niekiedy ponad 50 km). Przednią część t. stanowi zwykle głowica bojowa (konwencjonalna lub jądr.) z zapalnikami. Po raz pierwszy na masową skalę użyto t. podczas wojny ros.-jap. 1904–05. Torpeda została wynaleziona przez Anglika R. Whiteheada.
