tetrarchia
[gr. téttares ‘cztery’, archḗ ‘władza’]:
tetrarchia
Encyklopedia PWN
1) w starożytnym Rzymie: system współrządów 4 cesarzy wprowadzony przez Dioklecjana 286 (Maksymian) i 293 (Konstancjusz I Chlorus, Galeriusz); władzę w państwie rzymskim sprawować miało 2 władców z tytułem augustów i 2 cezarów; po 20 latach rządów augustowie mieli abdykować na rzecz cezarów, ci zaś mieli dobrać sobie kolejnych współwładców; system tetrarchii załamał się po abdykacji Dioklecjana (305), rozpoczynając okres wojen domowych (Konstantyn Wielki);
2) nazwa okręgu lub państwa zarządzanego przez tetrarchę.
