termistor
 
Encyklopedia PWN
termistor
[ang. thermally sensitive resistor],
rezystor półprzewodnikowy o rezystancji silnie zależnej od temperatury.
Rozróżnia się termistory: typu NTC (ang. Negative Temperature Coefficient), których rezystancja maleje ze wzrostem temp., typu PTC (ang. Positive Temperature Coefficient), zw. też pozystorami, których rezystancja rośnie z temp., i typu CTR (ang. Critical Temperature Resistor), których rezystancja zmienia się skokowo w wąskim przedziale temperatury. Element półprzewodnikowy termistora wytwarza się przez spiekanie określonych materiałów z materiałami wiążącymi, w przypadku NTC — tlenków metali (manganu, niklu, żelaza, kobaltu, miedzi), PTC — tytanianu barowo-strontowego, CTR — tlenków wanadu i tytanu. Najważniejszymi parametrami termistora są: rezystancja w temperaturze 25°C (R25 ), czułość temperaturowa, maks. moc, zakres temp. pracy. Termistory są stosowane przede wszystkim w termometrii jako bardzo czułe czujniki temp., a ponadto w układach kompensacji wpływu zmian temp., automatycznej regulacji, stabilizacji napięcia elektr., miernikach mocy prądu wielkiej częst. itp. Pierwszy termistor skonstruowali 1946 W.H. Brattain i I.A. Becker (USA).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia