teologia feministyczna

teologia feministyczna,

w teologii chrześcijańskiej XX w. nurt rozwijający się w kręgach protestantyzmu, anglikanizmu, ostatnio także katolicyzmu, powstały w wyniku badania zjawiska dyskryminacji kobiet;

teologia feministyczna nawiązuje do założeń ruchu emancypacji kobiet (XIX w.) oraz współczesnego feminizmu, jest protestem przeciw „zmaskulinizowanej teologii” uprawianej prawie wyłącznie przez mężczyzn (w przeszłości istniał zakaz studiowania i wykładania teologii przez kobiety). Teologia feministyczna dopatruje się źródła dyskryminacji kobiet w dotychczasowej kulturze, w tym również w życiu Kościoła oraz w jego nauczaniu; teologia feministyczna szuka nowych zasad interpretacji Pisma Świętego i Tradycji, aby oczyścić je z elementów kultury patriarchalnej. Egzegeza feministyczna zwraca uwagę na niedocenianie lub przemilczanie postaci kobiet z Biblii (np. fakt, iż kobiety do końca pozostały przy ukrzyżowanym Jezusie oraz, że one właśnie były pierwszymi świadkami zmartwychwstania), akcentuje również „kobiece obrazy Boga” (np. Bóg jako rodząca w Księdze Izajasza), podkreśla też rodzaj żeński mądrości Bożej (gr. sophia). W teologii feministycznej rozróżnia się kierunek radykalno-feministyczny zainicjowany przez M. Daly, rozwijany przez U. Ranke Heinemann, dążący do zbudowania Kościoła kobiet, i kierunek reformistyczny (E. Schüssler Fiorenza, R.R. Ruether, C. Halkes, L. Schottroff, D. Sölle), rozwijający feministyczną hermeneutykę, w której zwraca się uwagę na badania języka i symboli rel. w duchu tzw. teologii wyzwolenia kobiet; przedstawicielki teologii feministycznej opowiadają się za święceniami kapłańskimi kobiet (w Kościołach protestanckich — ordynacją).