telewizja

telewizja, procesy techniki telewizyjnej,

podstawowe procesy techniki telewizyjnej to: analiza obrazu, tj. przekształcenie w ustalonej kolejności rozkładu informacji optycznych zawartych w nadawanym obrazie na odpowiadające im sygnały elektryczne (za pomocą lampy analizującej lub przetwornika CCD umieszczonych w kamerze telewizyjnej); synteza, czyli odtwarzanie obrazu, tj. przekształcanie sygnałów elektronicznych, uzyskiwanych w wyniku analizy nadawanego obrazu, na obraz widzialny, stanowiący reprodukcję tego obrazu, za pomocą kineskopu lub ekranu ciekłokrystalicznego umieszczonego w odbiorniku telewizyjnym; synchronizacja procesów analizy i syntezy obrazu, tj. uzyskiwanie współbieżności wybierania elementów obrazu (podczas ich analizy) i odtwarzania elementów obrazu (podczas syntezy obrazu), oraz uzyskiwanie prawidłowości odtwarzania kolorów w telewizji kolorowej. W eksploatowanych obecnie systemach telewizji analogowej całkowity sygnał wizyjny, składający się z sygnału obrazu (zawiera sygnały luminancji i chrominancji) oraz sygnału wygaszania i synchronizacji, moduluje w amplitudzie sygnał o częstotliwości nośnej wizji i jest przesyłany z częściowo tłumioną wstęgą boczną. Dźwięk towarzyszący obrazowi telewizyjnemu jest przesyłany na częstotliwości nośnej dźwięku położonej powyżej częstotliwości nośnej wizji w odległości zależnej od przyjętego standardu telewizyjnego. Szerokość kanału zajmowanego przez emitowany sygnał telewizyjny zależy również od przyjętego standardu. W systemach telewizji cyfrowej cyfrowe sygnały wizyjne mogą być przesyłane z modulacją OFDM (ortogonalne zwielokrotnianie z podziałem częstotliwościowym). Wytwarzany w ośrodku studyjnym sygnał wizyjny jest następnie metodą analogową lub ostatnio cyfrową bądź przesyłany do innych ośrodków studyjnych (za pomocą linii kablowych współosiowych lub światłowodowych linii radiowych lub łączy satelitarnych), bądź rozsyłany do abonentów przez ziemskie stacje nadawcze (nadajniki telewizyjne) lub stacje nadawcze umieszczone na satelitach geostacjonarnych (takich jak np. Eutelsat, Intersat, Astra, Kopernikus — telewizje satelitarne). Łącznie z sygnałem telewizyjnym mogą być przesyłane sygnały teletekstu (gazety telewizyjnej), które są odtwarzane w postaci stron tekstu lub napisów na obrazie na ekranach odbiorników telewizyjnych wyposażonych w odpowiedni dekoder. Ziemskie stacje nadawcze mają zwykle bezpośredni zasięg ok. kilkudziesięciu km, przy czym zależy on od mocy nadajnika i od wysokości, na której pracuje antena nadawcza; anteny nadawcze są umieszczane na bardzo wysokich budynkach (np. Empire State Building w Nowym Jorku — wysokość z anteną 448 m) lub specjalnych wieżach telewizyjnych (CN w Toronto — wysokość z anteną 555 m; Ostankino w Moskwie — 540 m); zwiększenie zasięgu realizuje się za pomocą stacji retransmisyjnych. Znacznie większy zasięg bezpośredni zapewniają stacje satelitarne, mimo stosunkowo niewielkiej mocy ich nadajników. Bezpośredni odbiór stacji satelitarnych wymaga specjalnej anteny i dodania na wejściu odbiornika tunera satelitarnego. Sygnały telewizyjne ode„brane z satelity za pomocą urządzeń odbioru zbiorowego są rozprowadzane do użytkowników za pośrednictwem sieci telewizji kablowej. W przypadku telewizji cyfrowej procesy analizy i syntezy obrazu są przeprowadzane metodą analogową. Wytworzony w kamerze telewizyjnej sygnał wizyjny jest zamieniany na jego odpowiednik cyfrowy. Zachodzą tu procesy próbkowania sygnału w określonych odstępach czasu, kwantowania i kodowania. Od przyjętej metody lub metod kodowania zależy prędkość bitowa sygnału cyfrowego. Po stronie odbiorczej następuje proces odwrotny, tzw. dekodowanie. Na ogół są kodowane sygnały składowe telewizji kolorowej, tj. sygnał luminancji i sygnały różnicowe kolorowości obrazu.