szałamaja
instrument muz., pochodzenia azjat., z grupy aerofonów stroikowych (aerofony);
[niem. < gr.],
szałamaja
Encyklopedia PWN
piszczałka z otworami bocznymi i podwójnym stroikiem, wydająca dość przenikliwe dźwięki, znana w Europie od wczesnego średniowiecza w różnych odmianach i wielkościach, np. jako tzw. pomort; ok. poł. XVII w. z szałamai wykształcił się obój, który ją wyparł w XVIII w.
