syngaleska literatura

syngaleska literatura,

literatura tworzona w języku syngaleskim (Sri Lanka).

Fragmenty wierszy na skałach w Sigiriji oraz przekazana przez tradycję wieść o zaginionym komentarzu do palijskiego kanonu dowodzą istnienia s.l. w okresie III–IX w. Właściwe początki literatury syngaleskiej przypadają na X w., w którym pojawiła się buddyjska literatura egzegetyczna oraz inspirowane przez buddyzm utwory prozatorskie. Z XIII w. pochodzi utwór prozatorski Pudźawalija [‘girlanda (złożona w) ofierze’]. Ogromny wpływ na rozwój literatury syngaleskiej wywarły buddyjskie opowieści z cyklu dźatak, które miejscowym twórcom dostarczały tematów i schematu fabularnego do komponowania dźatak w języku syngaleskim. Jedną z najważniejszych jest Pansija panas dźataka pota [‘księga 550 opowieści o narodzinach (Buddy)’] (XIV–XV w.). Na osobną uwagę zasługują utwory poet. w metrum gi poświęcone poetyce i wzorowane na dziełach sanskr. oraz oparte na dźatakach poematy mające w tytule termin kawja [‘utwór wierszowany’]; poza tym tzw. dutakawje (utwory w formie posłania), wiersze panegiryczne oraz ballady opiewające czyny wojenne znanych władców syngaleskich (powstające do XVIII w.). Wśród twórców literatury najnowszej rozgłosem cieszy się powieściopisarz M. Wickramasinghe, autor m.in. Gam peralija [‘wieś, która się zmienia’] (1944). W poezji nowe tendencje i odejście od tradycji klas. reprezentują przedstawiciele szkoły poet. z Kolombo i Grupy (zwolenników) Wiersza Wolnego.