silnik parowy tłokowy, maszyna parowa,
silnik cieplny, w którym energia wewnętrzna pary wodnej przekształca się w pracę mechaniczną;
silnik parowy tłokowy
Encyklopedia PWN
para wytworzona w oddzielnym kotle parowym jest wprowadzana przez zawór (przepustnicę) i zawory sterujące do cylindra, w którym rozpręża się i przesuwając tłok wykonuje pracę. Parowe silniki tłokowe są zazwyczaj zasilane parą przegrzaną, rzadziej nasyconą. W silnikach stosowanych w parowozach i lokomobilach para była usuwana do atmosfery przez komin (co zwiększało ciąg), a silniki kondensacyjne (np. okrętowe) miały skraplacze pary wylotowej. Sterowanie dopływem i wylotem pary z cylindra odbywało się za pomocą mechanizmu stawidłowego (stawidła) poruszanego mimośrodem osadzonym na wale silnika i sterującego pracą suwaków lub (rzadziej) zaworów. Pierwszy w pełni użyteczny silnik parowy tłokowy opatentował 1782 Anglik J. Watt. Silniki parowe tłokowe należą do najstarszych typów silników stosowanych w komunikacji i przemyśle; odegrały dużą rolę w rozwoju techniki i cywilizacji, jednak wskutek niskiej sprawności (ok. 0,2), małej mocy jednostkowej oraz dużego ciężaru są wycofywane z użycia.
