seler zwyczajny
 
Encyklopedia PWN
seler zwyczajny, właśc. selery zwyczajne, Apium graveolens,
gatunek dwuletniej rośliny warzywnej i przyprawowej z rodziny selerowatych (baldaszkowatych);
występuje dziko w Europie, zachodniej Azji, południowej i północnej Afryce oraz Ameryce Południowej; w Polsce tylko na wyspie Uznam. Spichrzowy korzeń i liście (trójsieczne, lśniące, brzegiem wrębne) zawierają olejki eteryczne nadające im swoisty zapach i smak; kwiaty niepozorne, w drobnych baldachach; odmianę bot. — A.g. var. rapaceum — seler korzeniowy uprawia się (od XVIII w.) jako roślinę warzywną ze względu na mięsisty korzeń, o średnicy do 15 cm, spożywany na surowo, po ugotowaniu, w postaci marynat, a w Polsce gł. jako przyprawa do zup; ma też właściwości leczn. (moczopędne i przeciwreumatyczne); odmianę bot. — A.g. var. dulce — seler naciowy uprawia się na dużą skalę, zwłaszcza w USA i Wielkiej Brytanii, ze względu na mięsiste ogonki liściowe; mniejsze znaczenie uprawowe ma odmiana bot. — A.g. var. secalinum — seler liściasty, o jadalnych, bardzo aromatycznych blaszkach liściowych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia