sekretarz wielki
 
Encyklopedia PWN
sekretarz wielki,
w dawnej Rzeczypospolitej urzędnik, który był upoważniony do uwierzytelniania królewskich dokumentów podczas nieobecności kanclerza i podkanclerzego
istniał sekretarz wielki duchowny, w Koronie od 2. połowy XV w., a w Wielkim Księstwie Litewskim od 1670, a także sekretarz wielki świecki, w obu częściach państwa od 1764.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia