rodzinny dom dziecka,
instytucja opiekuńczo-wychowawcza zajmująca się całkowitą opieką i wychowaniem sierot oraz dzieci, których rodzice trwale lub okresowo są pozbawieni praw rodzicielskich albo nie potrafią, nie mogą czy też nie chcą stworzyć swoim dzieciom właściwych warunków życia i rozwoju.
rodzinny dom dziecka
Encyklopedia PWN
Ideą przewodnią rodzinnego domu dziecka jest stworzenie naturalnych warunków rodzinnych przede wszystkim dla dzieci, które nie mogły znaleźć miejsca w rodzinach adopcyjnych i zastępczych, często z powodu licznego rodzeństwa, problemów rozwojowych, zdrowotnych czy też nieuregulowanej sytuacji prawnej. Według prawa polskiego rodzinny dom dziecka może być zlokalizowany w prywatnym budynku prowadzących dom; zwykle może go stworzyć małżeństwo, w którym przynajmniej jedno ze współmałżonków ma wykształcenie pedagogiczne; w rodzinnym domu dziecka, poza rodzicami (czasem też dziadkami) i ich własnym potomstwem, musi mieszkać minimum 9 dzieci. Rodzinne domy dziecka są finansowane z budżetu państwa; od I 1999 działają pod nadzorem powiatowych centrów pomocy rodzinie (wcześniej — kuratoriów oświaty).
