prostytucja sakralna

prostytucja sakralna, prostytucja rytualna,

odbywanie stosunków seksualnych w celach kultowych na obszarze świętym (najczęściej w świątyni lub w jej pobliżu);

prostytucja sakralna miała kilka form — kobiety oddawały się albo określonym osobom (np. król lub kapłan), albo też przypadkowemu mężczyźnie; istniały również prostytutki świątynne (hierodule) ściśle związane z kultem; prostytucja sakralna była uprawiana także przez mężczyzn — prawdopodobnie zarówno w formie stosunków hetero-, jak i homoseksualnych, niewykluczone, że praktykowano sakralny nierząd także z nieletnimi chłopcami; prostytucja sakralna jest interpretowana gł. w kontekście kultu płodności oraz jako forma wyrażenia wdzięczności bóstwu — stąd można ją traktować jako rodzaj ofiary; zjawisko prostytucji sakralnej miało najprawdopodobniej związek z hierogamią; ta forma kultowa była najbardziej rozpowszechniona w religiach staroż. Bliskiego Wschodu — zarówno w Mezopotamii, jak i wśród Semitów Zachodnich, wzmianki na ten temat, dotyczące Judy i Izraela, pojawiają się w Starym Testamencie, ale znana była także np. wśród afryk. ludu Hausa (kult duchów bori); na Bliskim Wschodzie prostytucja sakralna była elementem kultu m.in. bogini miłości Ninlil w Babilonie, Isztar oraz Kybele (Wielkiej Macierzy) wywodzącej się z Azji Mniejszej; znana była także wśród Fenicjan i Hetytów oraz w staroż. Grecji (np. świątynia Afrodyty w Koryncie); w staroż. Indiach, w Puri, w świątyni Jaganatha prostytucję sakralną praktykowały dewadasi (tancerki świątynne), uważane za ucieleśnienie Lakszmi — boskiej małżonki. Pewne formy prostytucji sakralnej, występowały także w amer. kulturach prekolumbijskich.