prasa polska

prasa polska, 1939–44 poza krajem,

podczas wojny prasa polska ukazywała się poza krajem na wszystkich szlakach migracji Polaków (Węgry, Rumunia, Francja, Wielka Brytania, ZSRR, Bliski Wschód). Od jesieni 1939 centrum życia politycznego emigracji był Paryż, siedziba władz na obczyźnie. Z inicjatywy rządu ukazywał się tam „Głos Polski”, przeznaczony dla wojska tygodnik „Polska Walcząca” (redaktor T. Terlecki) oraz periodyki partii politycznych. Kontynuacjami tytułów wydawanych przed 1939 były „Wiadomości Polskie” (redaktor M. Grydzewski, Z. Nowakowski) oraz „Słowo” (S. Cat-Mackiewicz). Po klęsce Francji prasa polska przeniosła się do Londynu, gdzie kontynuowano edycję najważniejszych tytułów. Funkcję pisma na poły oficjalnego pełnił „Dziennik Polski”, własne periodyki wydawały ugrupowania polityczne („Robotnik Polski” w Wielkiej Brytanii, narodowa „Myśl Polska”, ludowe „Zielony Sztandar” oraz „Jutro Polski”). Obok ośrodka londyńskiego ważną rolę pełnił Bliski Wschód, gdzie wychodziły pisma przeznaczone dla wojska oraz wydawane z myślą o uchodźcach cywilnych, np. bagdadzki „Kurier Polski”. Po dotarciu z ZSRR na Bliski Wschód Armii gen. Andersa i utworzeniu II Korpusu dużą rolę odgrywał tygodnik „Orzeł Biały” (wydawany od 1941) i „Dziennik Żołnierza” APW.