polo,
zespołowa gra sport. dla 2 drużyn po 4 zawodników dosiadających koni;
polo
Encyklopedia PWN
rozgrywana na boisku szer. 146 m (boisko otoczone bandami) lub 183 m (bez band), dł. — 275 m; gra polega na umieszczeniu w bramce bez poprzeczki (szer. 2,44 m, dawniej 7,32 m) drewnianej lub plastykowej piłki (o masie 99–128 g), uderzanej zwykle bambusowym (ob. też z włókna szklanego) kijem (długość 1,2–1,4 m), który jest zakończony młoteczkiem (drewnianej lub bambusowym); mecz składa się z 4–8 cz. po 7,5 min; p. wywodzi się z Azji; w starożytności w gry podobne do współcz. p. grano m.in. w Persji, Chinach, Indiach, Turkiestanie i Tybecie; w XIX w. oficerowie bryt. w Indiach uczestniczyli w cyklicznym turnieju o Puchar Międzyregimentowy; na przeł. XIX i XX w. p. zdobywało coraz większą popularność także w USA; 1908, 1920, 1924 i 1936 p. było dyscypliną olimpijską; od 1949 są organizowane mistrzostwa świata; jest uprawiane m.in. w: Wielkiej Brytanii, USA, Argentynie, Australii, Nowej Zelandii, Meksyku i RPA); w Polsce p. było uprawiane w kilku wojsk. klubach przed II wojną świat.; po 1945 nie uprawiane. Istnieją też inne odmiany gry w p., m.in. p.: rowerowe, halowe, mong., na słoniach, na śniegu.
