polichromiczny styl zdobniczy
 
Encyklopedia PWN
polichromiczny styl zdobniczy,
archeol. styl ornamentacyjny stosowany w okresie wędrówek ludów (V w. n.e.);
polegał na wprawianiu półszlachetnych kamieni (gł. ciemnoczerwonych almandynów) lub barwnych szkieł w złote podłoże; pola inkrustacji rozmieszczano w równomiernych odstępach, a wolne miejsca wypełniano często filigranem lub granulacją; efekt zdobniczy uzyskiwano przez kontrast wkładek i złota; odmianą p.s.z. była technika komórkowa, polegająca na inkrustowaniu gęsto umieszczonymi almandynami głębokich przegródek; techniką tą zdobiono części stroju, rzędy końskie; p.s.z. powstał najprawdopodobniej w warsztatach państwa bosporańskiego we wschodniej części Krymu, dzięki połączniu motywów barbarzyńskich (m.in. huńskich, gockich) i tradycji późnohellenistycznej; jego upowszechnienie się w środkowej Europie wiąże się z wędrówką Hunów; wyroby w p.s.z., związane z Hunami, cechowało zastosowanie uproszczonych metod ornamentacyjnych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia