płyta warstwowa,
bud. płyta stosowana do tzw. lekkiej obudowy ścian i dachów, najczęściej w budownictwie przem. i magazynowym, ale również biurowym i w budynkach handl.;
płyta warstwowa
Encyklopedia PWN
zbudowana z warstw zewn. konstrukcyjno-osłonowych, chroniących przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych, chem., mech., oraz warstwy środkowej izolacyjno-konstrukcyjnej, pełniącej funkcję izolacji termicznej i akustycznej. Warstwy zewn., tzw. okładziny (przenoszące naprężenia normalne), są wykonywane zwykle z cienkich blach płaskich lub profilowanych (fałdowych), stalowych i aluminiowych, z powłokami cynkowymi, aluminiowo-cynkowymi, lakierowanymi (akrylowymi, poliestrowymi, poliuretanowymi, z poli(chlorku winylu)); warstwa wewn., tzw. rdzeń (przenoszący naprężenia styczne), jest zbudowana z poliuretanu, styropianu lub wełny mineralnej; warstwy są ze sobą połączone (najczęściej klejone) na całej powierzchni; p.w. mają zwykle grub. 0,04–0,25 m, szer. ok. 1,2 m; odległość między podporami (elementami, do których są mocowane) wynosi 2,4–7,5 m; konstrukcja nośna ścian i dachów obudowywanych p.w. może być wykonana z dowolnego materiału (drewna, stali, aluminium). P.w. łączy się między sobą na pióro i wpust lub za pomocą zamka mech., złącza są uszczelniane taśmą, uszczelkami lub uszczelniaczami oraz najczęściej maskowane odpowiednimi elementami.
