perskie kobierce,
kobierce wiązane oraz plecione, wykonywane w Persji;
perskie kobierce
Encyklopedia PWN
wyróżniają się doskonałością techn., bogatą kolorystyką; precyzyjnym rysunkiem ornamentu oraz dużą liczbą motywów czerpanych z natury (stylizowane kwiaty, zwierzęta); na uwagę zasługują kobierce ze scenami polowań oraz tzw. ogrodowe. Rozkwit kobiernictwa nastąpił w XVI–1. poł. XVIII w.; najlepsze wyrabiano w warsztatach cesarskich, wg projektów dworskich miniaturzystów; do najważniejszych ośr. należały: Chorasan, Dżuszegan, Hamadan, Isfahan, Teheran, Kaszan, Kerman, Tebriz i Sziraz. Do Polski k.p. sprowadzano od XVI w., niektóre były wykonywane na zamówienie pol. zleceniodawców (m.in. króla Zygmunta III Wazy).
