pedagogika społeczna

pedagogika społeczna,

dyscyplina pedagogiki zajmująca się środowiskowymi uwarunkowaniami procesów wychowawczo-opiekuńczych i rozwoju człowieka w różnych fazach życia, a także budująca wiedzę o mechanizmach i procesach praktycznego przeobrażania, usprawniania, aktywizowania i modernizowania środowisk wychowawczych.

Do podstawowych środowisk wychowawczych, a tym samym do zakresu badań p.s. zalicza się: rodzinę, środowisko lokalne, grupy rówieśnicze, organizacje społ. i kulturalne oraz zakład pracy; współczesna p.s. podejmuje również zagadnienie wpływu kultury masowej, w tym mediów, na świadomość człowieka i całego społeczeństwa oraz problematykę czasu wolnego i wypoczynku; w jej zakres wchodzi także teoria i praktyka pracy socjalnej. Zadaniem p.s. — oprócz analizy uwarunkowań społ. — jest opracowywanie strategii wychowawczych i animacyjnych, wspierających rozwój jednostki oraz wyrównywanie jej szans oświat., kulturowych i socjalnych. Jedną z podstawowych kategorii pojęciowych p.s. są siły społ., rozumiane jako szczególnego rodzaju czynniki jednostkowe (przywódcy opinii publicznej w środowisku, inicjatorzy aktywności zbiorowej, zwiastuni nowo powstających potrzeb) i zbiorowe (dynamiczne grupy społ., wzorcowe urządzenia, placówki, instytucje, ruchy społ.), które mobilizują własną aktywność osób i kształtują ich kreatywną rolę w środowisku.