partyzanci
 
Encyklopedia PWN
partyzanci:
Potoczna nazwa nieformalnej grupy tworzonej po 1960 przez M. Moczara wokół Ministerstwa Spraw Wewn., pretendującej do roli ośrodka nacisku na aparat PZPR i władze państw. oraz usiłującej wpływać na nastroje i postawy społeczne; p. skupiali kombatantów gł. z AL., funkcjonariuszy PZPR, pisarzy, dziennikarzy i twórców kultury, podjęto także próbę pozyskania byłych czł. AK; p. znajdowali oparcie w Stowarzyszeniu „Pax” i podległych mu czasopismach, Tow. Rozwoju Ziem Zachodnich oraz w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację; z p. były związane osoby reprezentujące różne postawy polit. i światopoglądowe, m.in.: J. Dobraczyński, W.J. Grabski, W. Żukrowski, J. Szczepański, Z. Załuski, J. Passendorfer, F. Szlachcic, G. Korczyński, J. Ozga-Michalski, J. Przymanowski, T. Walichnowski, K. Kąkol; uzyskali również poparcie W. Gomułki. P. za swych gł. przeciwników uważali „liberałów”, stanowiących kontynuację ośrodka „puławian”, wysuwali hasła patriotyczne i nar., podkreślali wkład krajowych organizacji konspiracyjnych w wyzwolenie Polski spod okupacji hitlerowskiej (Moczar Barwy walki 1963), eksponowali rolę osób pochodzenia żydowskiego w aparacie władzy i po 1967 doprowadzili do ich masowego usuwania ze stanowisk pod zarzutem nielojalności wobec państwa pol. i próby przejęcia władzy; apogeum swego znaczenia p. osiągnęli 1968 (marzec 1968), następnie ich pozycja gwałtownie załamała się.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia