opór elektryczny ujemny

opór elektryczny ujemny, oporność elektryczna ujemna,

właściwość układu (lub elementu) elektr. polegająca na tym, że opisująca układ zależność między zmianami natężenia ΔI i napięcia ΔU prądu elektr. ma, w pewnym określonym zakresie wartości I i U, postać funkcji malejącej;

także wielkość określająca tę właściwość, równa R = ΔU/ΔI, przyjmująca w tym zakresie I i U wartości mniejsze od 0 (w innym zakresie wielkość ta jest dodatnia). Rozróżnia się: o.e.u. związany ze zmianami napięcia (wzrost doprowadzonego do układu napięcia elektr. powoduje zmniejszanie się natężenia płynącego prądu, a charakterystyka prądowo-napięciowa układu ma kształt zbliżony do litery N; rys.) oraz o.e.u. związany ze zmianami natężenia prądu elektr. (wzrost natężenia prądu płynącego w układzie powoduje zmniejszanie się napięcia elektr., a charakterystyka prądowo-napięciowa ma kształt zbliżony do litery S). Charakterystykę typu N mają m.in. diody tunelowe, niektóre lampy wieloelektrodowe (np. tetrody), charakterystykę typu S — niektóre lampy gazowane (np. neonówki), tranzystory jednozłączowe, iskierniki; oba typy charakterystyk można też uzyskać w specjalnych układach wzmacniaczy z dodatnim sprzężeniem zwrotnym.

Układy wykazujące o.e.u. oddają energię prądu zmiennego do obwodu elektr. (obciążenia) w wyniku przetworzenia energii prądu stałego pobieranej ze źródła prądu stałego zasilającego ten układ. Dlatego też są one stosowane, w takich urządzeniach elektronicznych, jak: generatory, wzmacniacze, odtłumiki, do kompensacji istniejących w nich strat omowych (tj. na oporze elektr. czynnym).