okno

okno,

bud. otwór w ścianie, zwykle wraz z zamknięciem, umożliwiający dostęp światła i wentylację pomieszczenia;

w staroż. Grecji stosowano o. prostokątne, w Rzymie — także o. półokrągłe; o. wypełniano ażurowymi płytami marmurowymi lub brązowymi, czasem szklono (od ok. poł. I w. n.e.); w budowlach rom. stosowano o. prostokątne, zamknięte pełnym łukiem, przeważnie z glifami, przesłaniane zwykle drewnianymi okiennicami; w gotyckich budowlach sakralnych stosowano ozdobne o. okrągłe (rozeta) i wysokie o. zamknięte u góry ostrym łukiem, wypełnione witrażem.