neorenesans
nurt w architekturze i rzemiośle artystycznym XIX w.
[gr.-fr.],
neorenesans
Encyklopedia PWN
Rozwijał się z jednej strony jako wyraz badań nad sztuką renesansu, z drugiej jako kontynuacja kierunku witruwiańsko-palladiańskiego. Ogarnął całą Europę, głównie Niemcy (G. Semper — Galeria Drezdeńska; F. von Gärtner — Bawarska Biblioteka Państwowa w Monachium; J. Raschdorff — katedra w Berlinie). Neorenesans dotarł także do Ameryki. We Francji rozwinął się pod wpływem gotycyzującego renesansu (paryski Hôtel de Ville, Th. Ballu i J.-B. Deperthes). W Polsce najwybitniejszymi przedstawicielami neorenesansu byli: H. Marconi (w Warszawie pałac Zamoyskiego przy ul. Nowy Świat, gmach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przy ul. Kredytowej i Mazowieckiej, kościół w Wilanowie i inni), J. Huss (w Warszawie willa na rogu Al. Ujazdowskich i alei Róż, Dom Pod Gryfami przy pl. Trzech Krzyży). Neorenesansowe podziały oraz detale architektoniczne stały się podstawą architektury eklektycznej.
