namiestnik
 
Encyklopedia PWN
namiestnik:
1) osoba sprawująca władzę na jakimś terenie w imieniu lub w zastępstwie panującego; w Polsce w okresie zaborów występowali: namiestnik Królestwa Pol. (1815–26, 1832–74) — o dużych uprawnieniach, namiestnik W. Księstwa Poznańskiego (1815–30) i namiestnik Galicji (1848–1918);
2) w W. Księstwie Litew. w XIV–XV w. urzędnik zarządzający dzielnicą;
3) w wojsku pol. w XVII–XVIII w. oficer zastępujący porucznika lub rotmistrza w chorągwi jazdy lub piechoty;
4) dawny pol. przekład rzymskich tytułów: gubernator, prefekt, prokurator;
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia