muktaka

muktaka,

poet. forma klas. literatury prakryckiej i sanskryckiej, utwór jednostrofowy;

gł. liryki miłosne, częste są też liryki rel. i opisowe, aforyzmy oraz panegiryki ku czci władców i twórców lit.; m. cechuje ogromna zwięzłość, osiągana gł. przez stosowanie sugestii lit. (dhwani) i wieloznaczności; z licznych zbiorów m. jednego autora w klas. Indiach ceniono sanskrycki Śatakatraja [‘trójka setek’] Bhartryhariego (ok. przeł. IV i V w.) i Amaru(ka)śataka [‘setka Amaru(ki)’] Amaru(ki) (ok. VII w.); najstarsze antologie m. różnych autorów (sanskr. kośa lub kosza) to: prakrycka (Gaha)sattasai [‘siedemset (strof)’] Hali (ok. I w.) i sanskrycka Subhaszitaratnakosza [‘skarbiec klejnotów w postaci pięknych powiedzeń’] Widjakary (2. poł. XI w.).

Bibliografia

D.H.H. Ingalls An Anthology of Sanskrit Court Poetry. Vidyākara’s „Subhāṣitaratnakoṣa”, Cambridge, Massachusetts 1965.