mitnagedim
 
Encyklopedia PWN
mitnagedim
[hebr., ‘przeciwnicy’, ‘oponenci’],
w judaizmie przedstawiciele ortodoksyjnych Żydów przeciwni ekspansywnie rozwijającemu się od poł. XVIII w. chasydyzmowi;
działali gł. na Litwie i Białorusi pod duchowym przywództwem Eliasza Ben Salomona Zalmana, Gaona z Wilna i jego ucznia Chaima z Wołożyna; wyznawców chasydyzmu krytykowali m.in. za: niezgodnie z tradycją żydowską zaniedbywanie studiów nad Torą, zbyt emocjonalne przeżywanie wiary, nadużywanie alkoholu, sprzyjanie fałszywym prorokom, zwłaszcza Szabetajowi Cewi, a nadmierną cześć oddawaną cadykom i wiarę w ich bezpośredni kontakt z Wszechmocnym traktowali jako przejaw bałwochwalstwa; przeciwni byli także dokonywanym zmianom w liturgii; za sprawą m. chasydzi zostali w XVIII w. obłożeni kilkakrotnie klątwą, rozwiązywano ich wspólnoty, zamykano domy modlitw (klojzy); z ruchu m. wywodzi się doktryna etyczna musaryzm; w 2. poł. XIX w. wrogość obu odłamów judaizmu zaczęła słabnąć wobec wspólnych przeciwników, a zwłaszcza procesu laicyzacji żydowskiego społeczeństwa.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia