Menachem Mendel z Witebska
 
Encyklopedia PWN
Menachem Mendel z Witebska, ur. 1730, zm. 1788,
cadyk chasydzki;
za życia Dow Bera uważany za jego następcę, przed 1770 ustanowiony przez niego samodzielnym cadykiem w Mińsku, co uczyniło go faktycznym zwierzchnikiem białoruskich i litew. chasydów; 1772, po obłożeniu chasydów klątwą, dwukrotnie odwiedzał Wilno, chcąc się spotkać z E. Zalmanem, gł. przedstawicielem mitnagedim — ortodoksyjnych Żydów, przeciwników chasydyzmu; gaon nie chciał go jednak przyjąć, nie udało mu się załagodzić konfliktu; następnie osiadł w Gródku, skąd propagował idee chasydzkie na Witebszczyźnie i Mohylewszczyźnie; 1777 wyjechał wraz z 300 osobami do Ziemi Świętej; grupa spotkała się z niechętnym przyjęciem tamtejszej wspólnoty żydowskiej, która podejrzewała ich o sprzyjanie sabataizmowi; osiadł w Tyberiadzie i zał. tam pierwszą w Palestynie synagogę chasydzką.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia