lubelska szkoła filozoficzna,
środowisko filozofów związanych z Wydziałem Filozofii KUL;
lubelska szkoła filozoficzna
Encyklopedia PWN
kształtowała się od lat 50. XX w. (J. Kalinowski, S. Kamiński, M.A. Krąpiec, M. Kurdziałek, S. Swieżawski, od 1954 także K. Wojtyła); lubelska szkoła filozoficzna polemizowała z nurtami pozytywist. oraz marksizmem, m.in. broniąc racjonalnych podstaw chrześc. doktryny. Głównymi kierunkami badań lubelskiej szkoły filozoficznej są: 1) egzystencjalna koncepcja bytu, filozofia człowieka i kultury (Krąpiec i jego uczniowie); 2) metodologia filozofii i zastosowania logiki do filozofii (A. Bronk, J. Herbut, Kalinowski, Kamiński, S. Kiczuk, A.B. Stępień); 3) mediewistyka (M. Kurdziałek, Swieżawski), także filozofia pol. XV–XVIII w. (J. Czerkawski, S. Wielgus, przez pewien czas M. Gogacz, E. Zieliński); 4) etyka personalistyczna (W.F. Bednarski, J.W. Gałkowski, T. Styczeń, A. Szostek, Wojtyła); 5) badania nad religią w aspekcie metafiz. (Z.J. Zdybicka) oraz semiotycznym i metodol. (Bronk, Herbut); 6) badania nad filozofią R. Ingardena (Stępień) w kontekście szerszych studiów nad fenomenologią i filozofią umysłu; z tymi badaniami byli związani filozofowie przyrody (S. Mazierski, S. Ziemba) i przyrodoznawstwa (Z. Hajduk).
