licznik Geigera–Müllera,
gazowy detektor cząstek (promieniowania jonizującego);
licznik Geigera–Müllera
Encyklopedia PWN
jest to szczelne cylindryczne naczynie wypełnione gazem (np. argonem z domieszką alkoholu) z 2 elektrodami — cylindryczną katodą i rozpiętą współśrodkowo anodą (cienki drut o średnicy ok. 20–50 µm); elektrody są połączone przez opornik ze źródłem napięcia elektr.; przelatująca przez licznik cząstka jonizuje atomy (cząsteczki) gazu; uwolnione w procesie jonizacji elektrony, a także elektrony wybite przez jony z katody, przyspieszane w polu elektr. wywołują dalsze akty jonizacji i w konsekwencji wyładowanie lawinowe; dopiero po wygaszeniu wyładowania (l.G.–M. są licznikami samogaszącymi) może być zarejestrowana następna cząstka. Powstałym podczas wyładowania impulsom prądu elektr. odpowiadają impulsy napięcia na oporniku, które następnie są zliczane; kształt i amplituda impulsu wyjściowego nie zależy od energii i rodzaju rejestrowanej cząstki. L.G.–M. są stosowane gł. w dozymetrii; w innych dziedzinach zastępują je liczniki proporcjonalne (detektory promieniowania jonizującego) i komory strumieniowe, ze względu na krótszy czas trwania impulsu i lepszą lokalizację miejsca przejścia cząstki. Licznik ten został skonstruowany 1908 przez H. Geigera i ulepszony 1926 przez W. Müllera.
