leucyt
 
Encyklopedia PWN
leucyt
[gr. leukós ‘biały’],
minerał z grupy skaleniowców, glinokrzemian potasu K[AlSi2O6];
powyżej temp. 620°C krystalizuje w układzie regularnym, poniżej tej temperatury — w tetragonalnym; biały lub szary; występuje w zasadowych skałach wylewnych (np. w tefrytach, bazanitach, leucytytach), m.in. we Włoszech (w okolicach Wezuwiusza), Brazylii, USA; niekiedy stanowi źródło glinu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia