leksykografia
nauka o metodach i technice opracowywania słowników;
[gr. lexikón ‘słownik’, gráphō ‘piszę’],
leksykografia
Encyklopedia PWN
jako samodzielna dyscyplina nauk. wyodrębniła się w połowie XX w., wcześniej traktowana jako zbiór umiejętności prakt.; do twórców l. teoretycznej należą m.in.: L. Szczerb, J. Cassares, G. Devoto, R.W. Chapman, R. Halling, W. von Wartburg, W. Doroszewski; zakres badawczy l. obejmuje metodologię gromadzenia, porządkowania i opracowywania materiału językowego, typologię słowników, teorię słownika jako formy przedstawienia materiału językowego; w leksykografii świat. do najbardziej znanych należą słowniki: ang. Oxford Dictionary i amer. Webstera, ros. W.I. Dala i Akad. Nauk ZSRR, niem. słownik Grimmów, fr. słowniki Littrégo i Larousse’a. Leksykografia w Polsce ma długoletnie tradycje: najstarszy jest słownik łac.-pol. J. Mączyńskiego (XVI w.), pol.-łac.-gr. G. Knapiusza (XVII w.) i monumentalny słownik S.B. Lindego (słownictwo z XVI–XVIII w.); najbogatszy materiał zawiera słownik J. Karłowicza, A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego oraz Słownik języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego; słownictwo gwarowe obejmuje Słownik gwar polskich J. Karłowicza, hist. — Słownik staropolski pod redakcją S. Urbańczyka i Słownik polszczyzny XVI wieku pod redakcją M.R. Mayenowej. Terminem „l.” okresla się też opracowywanie słowników, słownikarstwo.
