lando

lando

[fr. < niem.],

otwarty, kilkuosobowy, 4-kołowy pojazd konny, z 2 rozkładanymi budami (przednią i tylną) i 2 jednakowymi siedzeniami naprzeciw siebie; nazwa od m. Landau w Niemczech, do którego 1704 ces. Józef I odbył podróż zbudowanym dla niego pojazdem;

początkowo pojazd reprezentacyjny, niski, obszerny, z kozłem dla obsługi; w 1. poł. XIX w. l. przekształcono w głębokie, wysokie, zawieszone na resorach w kształcie litery C, później eliptycznych; w 2. poł. XIX w. l. używano gł. jako eleganckich pojazdów miejskich; były one płytkie, w kształcie łódki, wysoko zawieszone, z tylną ławką dla 2 lokai; w XIX w. konstrukcja sworzniowa umożliwiła obniżenie pudła i zmianę kształtu na kanciastą lub wyokrągloną. Mniejsze, 2-osobowe l. nazywano landoletami.