kryzys agrarny

kryzys agrarny,

typ makrostruktur i stosunków społ.-ekon., przy których współistnieją nadwyżki produktów rolnych i żywnościowych oraz ich niedobory, a polityka gosp. nie jest w stanie zapewnić równowagi między tempem wzrostu produkcji rolnej a tempem wzrostu popytu na żywność.

Bezpośrednią przyczyną kryzysu agrarnego jest zespół czynników kształtujących podaż i popyt; jest to klas. forma kryzysu agrarnego, zw. kryzysem nadprodukcji. W krajach rozwiniętych gospodarczo podaż produktów rolnych rośnie szybciej niż popyt, w związku z czym utrzymuje się stan stałej nierównowagi rynkowej; realne ceny uzyskiwane przez rolników mają tendencję malejącą, co sprawia, że produkują oni coraz więcej, aby zrekompensować spadek cen, a tym samym powodują dalsze ich obniżenie; dochody rolników rosną wolniej niż innych grup społ., co utrzymuje dysparytet dochodowy; słabsze gospodarstwa upadają, ale nie zmienia to relacji między podażą a popytem, gdyż jednostki większe i silniejsze zwiększają produkcję i podaż ponad zdolności nabywcze ludności; pierwsze oznaki działania takiego mechanizmu w pol. rolnictwie pojawiły się w latach 90. XX w.