krypta
arch. w starożytności określenie podziemnego, sklepionego korytarza, sali zaciemnionej lub słabo oświetlonej w celu zachowania niskiej temperatury;
[łac. crypta < gr. kryptḗ ‘kryjówka’],
krypta
Encyklopedia PWN
w okresie wczesnochrześc. sklepione pomieszczenie w katakumbach z grobem świętego; później podziemne lub na pół podziemne sklepione pomieszczenie w kościele, zwykle pod prezbiterium, w którym składano relikwie lub chowano zmarłych; w Polsce — krypta św. Leonarda w katedrze na Wawelu.
Ilustracje
Wiślica, posadzka w krypcie, 1. ćwierć XII w. — kolegiata w Wiślicyfot. M. Kowalewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Wawel, Krypta Św. Leonarda fot. M. Grychowski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Kraków, krypta Św. Leonarda w katedrze wawelskiej, X w. fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Lund, katedra pw. Św. Wawrzyńca (Szwecja)fot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
