królik domowy,
zwierzę użytkowe, pochodzące od dzikiego królika, udomowione w I w. p.n.e. przez Rzymian;
królik domowy
Encyklopedia PWN
do środkowej Europy sprowadzony w średniowieczu. Hodowla królika domowego rozpowszechniła się w Europie i USA w końcu XIX w.; hodowany dla mięsa (smaczne, lekkostrawne, zwłaszcza z brojlerów króliczych), skór futerkowych i białoskórniczych oraz wełny. Wytworzono ponad 50 ras, różniących się m.in. wielkością, umaszczeniem i długością włosa, kształtem i wielkością uszu; rozróżnia się rasy amatorskie i użytkowe (mięsne, mięsno-futerkowe, futerkowe i wełniste); najważniejsze to: baran fr., olbrzym belgijski, królik nowozelandzki, kalifornijski, biały duński, biały pol. średni, biały wiedeński, szynszylowaty, srebrzysty fr., angorski. Królik domowy osiąga dojrzałość rozpłodową w wieku 5–6 mies. (duże rasy — 8–10 mies.); ciąża trwa 28–32 dni, 3–5 miotów rocznie; młode (6 i więcej w miocie) rodzą się głuche, ślepe i nagie; matka karmi je przez 6 tygodni; po 3 tygodniach zaczynają korzystać z paszy; królik domowy żywi się zielonkami, sianem, okopowymi i ziarnem, w fermach wielkotowarowych — gł. suchymi mieszankami pasz w postaci granulatu; w Polsce chów królików ma charakter drobnotowarowy; rocznie produkuje się ok. 25 tys. t mięsa króliczego (część jest eksportowana).
