korund
minerał, tlenek glinu Al2O3;
[łac. < sanskr.],
korund
Encyklopedia PWN
krystalizuje w układzie trygonalnym; bezb. lub zabarwiony na różne odcienie, o szklistym połysku; bardzo twardy (ustępuje tylko diamentowi); kruchy; czyste, przezroczyste kryształy stanowią cenne kamienie szlachetne: niebieski (szafir), czerwony (rubin), bezb. (leukoszafir), żółtawy (topaz orientalny) lub fioletowy (ametyst orientalny). Występuje w skałach magmowych (zwłaszcza w pegmatytach) i metamorficznych (w gnejsach, łupkach krystal., marmurach oraz w szmerglu, którego jest gł. składnikiem); odporny na wietrzenie, nagromadza się w niektórych piaskach i żwirach; gł. złoża: Sri Lanka, Birma, Madagaskar, Indie, Zimbabwe, Kazachstan, Rosja (Ural), Grecja (wyspa Naksos); w Polsce spotykany na Dolnym Śląsku, m.in. w piaskach w okolicy Złotoryi. Otrzymywany też syntet. (tzw. elektrokorund). Stosowany w jubilerstwie, mechanice precyzyjnej (łożyska i in. części przyrządów precyzyjnych i zegarków) i technice laserowej oraz jako doskonały materiał ścierny (tarcze szlifierskie, papier ścierny).
