koreański język,
język o nieustalonej przynależności genetycznej i przewadze cech języków ałtajskich;
koreański język
Encyklopedia PWN
język Koreańczyków; urzędowy w Korei Południowej i Korei Północnej; używany także w Chinach, Uzbekistanie i Kazachstanie; charakterystyczną cechą struktury języka koreańskiego jest aglutynacja; najbardziej rozbudowaną częścią mowy jest czasownik, którego cechą szczególną są formy grzecznościowe (5 stopni), zróżnicowane w zależności od pozycji społ., wieku i płci mówiących; utrwaliło się bardzo wiele zapożyczeń chiń.; najstarsze zabytki (utwory poet.) pochodzą z VI–VII w.; pismo początkowo chiń. (do połowy XV w.), obecnie koreań. (w Korei Północnej) i mieszane — chiń.-koreań. (w Korei Południowej); współcz. język lit. od XX w. opiera się na dialekcie Seulu.
