kick-boxing
 
Encyklopedia PWN
kick-boxing
[kık bọksıŋ; ang.] Wymowa,
dyscyplina sportu łącząca elementy boksu i karate;
uprawiana przez kobiety i mężczyzn w wersji amatorskiej i zawodowej; rozróżnia się 3 formuły: semi-, light- i full-contact oraz tzw. formy (przypominają walkę z cieniem — dowolny układ technik, zaaranżowanych kombinacji wyobrażających prawdziwą walkę); czas trwania walki: 3 rundy po 2 min (amatorzy) lub do 12 rund po 2 min (zawodowcy); zawodnicy walczą w kaskach (zawodowcy bez), rękawicach i ochraniaczach na stopy; w semi-contact uderzenia są markowane; w light-contact jest dopuszczony kontakt przy zadawaniu ciosów, które jednak nie mogą być nokautujące; w full-contact walka jest z pełnym kontaktem przy zadawaniu ciosów i z dopuszczeniem nokautów (zawodowcy walczą tylko w tej formule); rozróżnia się tu m.in. tzw. kick-boxing tradycyjny, zezwalający na kopnięcia tylko powyżej pasa, oraz odmianę z tzw. low-kick, czyli kopnięciami w udo (stosowaną głównie przez zawodowców). Kick-boxing powstał w USA na przełomie lat 60. i 70. XX w.; działa wiele federacji zajmujących się opracowywaniem przepisów i organizowaniem zawodów w różnych formułach i odmianach; do najpopularniejszych należą: w kick-boxingu amatorskim — zał. 1976 WAKO (World Association of Kick-Boxing Organization), w kick-boxingu zawodowym — zał. 1978 WKA (World Karate Association) oraz zał. 1986 ISKA (International Sport Karate Association); Polski Związek Kick-Boxingu powstał 1989; w kick-boxingu amatorskim polscy zawodnicy zdobyli wiele medali mistrzostw świata i Europy, m.in. P. Siegoczyński i A. Rylik; wśród zawodowców mistrzami świata byli M. Piotrowski i P. Saleta.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia