kanon biblijny

kanon biblijny

→ Biblia.

W katolicyzmie do kanonu należą 73 księgi (oficjalnie od soboru trydenckiego), w protestantyzmie — 66 (bez 7 ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu), w prawosławiu i staroż. Kościołach wschodnich kanon biblijny jest zbliżony do kanonu katol., chociaż Cerkiew ros. też nie uznaje 7 ksiąg deuterokanonicznych. Dzieje kanonu Starego Testamentu zaczęły się od spisania Pięcioksięgu (ok. V w. p.n.e.); następnie do kanonu żydowskiego doszły księgi prorockie (hebrajski Newiim, zbiór zamknięty w III–II w. p.n.e., obejmujący także księgi zw. przez chrześcijan historycznymi), potem Psalmy, a jeszcze później (ok. I w. p.n.e.) in. księgi poet. i dydaktyczne (hebrajski Ketubim). Judaizm hellenistyczny oprócz gr. przekładu tych ksiąg hebrajskich uznawał jeszcze inne, a chrześcijaństwo staroż. oparło swój kanon 46 ksiąg Starego Testamentu na wersji gr. (Septuaginta). Jednocześnie judaizm palestyński przyjął węższy kanon 39 ksiąg hebrajskich, który zachował się w późniejszym judaizmie i został przyjęty przez protestantyzm. Kanon 27 ksiąg Nowego Testamentu ustalił się w zasadniczym zarysie w II w., chociaż wątpliwości co do kilku ksiąg przetrwały do IV w.