intonacja

intonacja

[łac. intono ‘grzmię’, ‘rozbrzmiewam’],

językozn. przebieg zmian wysokości tonu w obrębie tzw. frazy intonacyjnej (zbieżnej ze zdaniem lub jego częścią);

tj. charakterystyczne dla niej następstwo tonów różnej wysokości. Określony kontur intonacyjny jest jedną z cech definicyjnych wszelkiej wypowiedzi językowej i pełni określoną funkcję semantyczną, np. charakterystyczna jest intonacja pytania, apelu, czy też wypowiedzi nacechowanych emocjonalnie. W systemach fonolog. niektórych języków funkcję diakrytyczną (odróżniającą) pełni intonacja sylaby lub sylab sąsiadujących w granicach wyrazu akcentowanego, np. serbskochorwackiego dúga ‘tęcza’ wobec dùga ‘długu’, gdzie sygnałem różnicy znaczeniowej jest intonacja w pierwszym wypadku rosnąca, w drugim — opadająca, w granicach sylaby konstytuowanej przez długie u.