infamia
kara pozbawienia czci;
[łac., ‘niesława’],
infamia
Encyklopedia PWN
w średniowieczu kara pozbawienia ochrony prawnej osoby i jej majątku, przejęta z prawa rzym.; w Polsce tzw. kara na czci, w stosunku do szlachty; kara infamii groziła za najcięższe przestępstwa, np. gwałty, rozboje i kradzieże dokonywane zbiorowo, krewnobójstwa (po których zwykle następowała ucieczka z kraju), a także za herezję; infamis tracił cześć (szlachectwo) i zdolność prawną (każdy mógł go uwięzić i zabić, co było nawet nagradzane przez państwo), nie mógł sprawować funkcji ani urzędów; prawo zniesienia infamii przysługiwało sejmowi; nadmierne orzekanie zaocznie infamii oraz wydawanie infamisom glejtów spowodowało, że straciła ona swe początkowe znaczenie; w XVI w. wykształciła się z infamii łagodniejsza jej forma banicja.
