indyk domowy
 
Encyklopedia PWN
indyk domowy,
udomowiona forma dzikiego indyka Meleagris gallopavo, żyjącego w Ameryce Środkowej i Ameryce Północnej;
niekiedy traktowany jako podgat. Meleagris gallopavo domestica; udomowiony w czasach przedkolumbijskich, sprowadzony do Europy (Anglik J. Cabot) 1497; wyhodowano kilkanaście ras różniących się gł. masą ciała i ubarwieniem. Rozróżnia się 3 typy indyka domowego: typ lekki (m.in. małe białe beltsville) o masie ciała samic 4,5–6 kg, samców 9–11 kg, rocznie 80–100 jaj, wzrost szybki, dojrzałość nośna w 12 tygodniu życia; typ średnio ciężki, do którego należą m.in. białe hol. indyki, bronz standard (upierzone jak indyk dziki) i białe szerokopierśne indyki — ostatnio hodowane gł. w Polsce, masa ciała samic ok. 6 kg, samców do 16 kg, umięśnienie obfite, jakość mięsa bardzo dobra; typ ciężki, do którego zalicza się wyselekcjonowane rody indyków średnio ciężkich, masa ciała samic 9–11 kg, samców 20–24 kg, rocznie 40–50 jaj. Indyk domowy ma duże wymagania paszowe i środowiskowe; hodowany gł. w USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia