halotron
 
Encyklopedia PWN
halotron, czujnik Halla, generator Halla,
przyrząd półprzewodnikowy, którego działanie jest oparte na zjawisku Halla;
ma zwykle postać cienkiej prostopadłościennej płytki wyciętej z kryształu półprzewodnika (np. germanu) lub cienkiej warstwy półprzewodnika (np. tellurku rtęci) naniesionej (najczęściej metodą naparowania próżniowego) na podłoże dielektr. (np. łyszczyki, szkło), zaopatrzonej w 2 pary elektrod: prądowe i napięciowe. Elektrody prądowe (zw. też wejściowymi) są umieszczone na całej powierzchni obu krótszych boków, elektrody napięciowe (zw. też wyjściowymi) — symetrycznie (punktowo) w połowie obu dłuższych boków h. Gdy h., przez który płynie prąd elektr. zw. sterującym (doprowadzony za pomocą elektrod prądowych), o natężeniu Ix, zostanie umieszczony w polu magnet. o indukcji Bz (prostopadłym do powierzchni płytki lub warstwy), wówczas na elektrodach napięciowych wystąpi różnica potencjałów zw. napięciem Halla UyH = S0IxBz (gdzie S0 = RH/d — tzw. czułość iloczynowa h., RH — współczynnik Halla, d — grubość płytki lub warstwy); zależność ta jest słuszna w bardzo szerokim zakresie częst. zmian Ix i Bz (0–1010 Hz). H. stosuje się gł. do pomiaru indukcji magnet., natężenia i mocy prądu elektr., przemieszczeń liniowych i kątowych, iloczynu dowolnych dwóch wielkości (elektr. i nieelektr.) dających się jednoznacznie przetworzyć na wartość prądu Ix i indukcji Bz, a także jako łączniki w klawiaturze komputerowej i in. Coraz szersze zastosowanie mają h. realizowane w postaci scalonej ze wzmacniaczem elektronicznym.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia