gruntoznawstwo

gruntoznawstwo,

dyscyplina nauk. badająca właściwości gruntów budowlanych;

Przedmiotem badań g. są właściwości fiz., mech. oraz fizykochemiczne gruntów i ocena ich zmienności w zależności od składu miner., chem., struktury i tekstury oraz chemizmu wód porowych i powietrza porowego zawartych w gruncie, a wynikających z genezy, warunków sedymentacji, diagenezy i wywieranych na grunty obciążeń. Tradycyjnie g. zajmuje się badaniem właściwości gruntów nieskalistych (właściwości gruntów skalistych bada mechanika skał). Istnieje ścisłe powiązanie g. z mechaniką gruntów i geotechniką, a w ramach geologii inżynierskiej — z regionalną geologią inżynierską; g. wiąże się również z hydrogeologią, petrologią, chemią, a także z gleboznawstwem; g. i gleboznawstwo zajmują się podobnymi, sąsiadującymi ze sobą ośr. (gleba–grunt), a metodyka pomiarów wielu parametrów fiz. i fizykochemicznych jest w nich identyczna. Wyniki badań gruntoznawczych są wykorzystywane na potrzeby projektowania i wykonawstwa obiektów budowlanych oraz prognozowania zmian właściwości gruntów i środowiska geol. przy zmianie warunków w trakcie wykonywania tych obiektów.