grafit
minerał, heksagonalna odmiana pierwiastka węgla; zwykle ma postać ziarnistych, łuskowych lub ziemistych skupień;
[gr. gráphō ‘piszę’],
grafit
Encyklopedia PWN
czarny z odcieniem srebrzystym, bardzo miękki (twardość 1 w skali Mohsa), tłusty w dotyku, pisze i smoli; odznacza się dużym przewodnictwem cieplnym i elektrycznym, odpornością na działanie czynników chemicznych, wysoką ogniotrwałością. Występuje przede wszystkim w skałach metamorficznych (m.in. w łupkach krystalicznych, np. łupkach grafitowych), rzadko w żyłach pegmatytowych; główne złoża: Sri Lanka, Madagaskar, Rosja, Ukraina, Meksyk, Korea Południowa, Szwecja, Austria i in.; w Polsce w niewielkich ilościach znajduje się na Dolnym Śląsku (okolice Stronia Śląskiego, Strzelina i in.). Grafit jest też otrzymywany sztucznie przez ogrzewanie do wysokiej temperatury substancji bogatych w węgiel. Grafit (naturalny i sztuczny) jest stosowany do wyrobu tygli i retort, elektrod, jako moderator i reflektor oraz składnik (wraz z borem) prętów regulacyjnych w reaktorach jądrowych, także do produkcji ołówków, farb, tuszu oraz jako suchy smar.
