fu,
chiń. forma lit. z pogranicza poezji i prozy;
fu
Encyklopedia PWN
rodzaj poematów pisanych rytmiczną prozą; jako pierwszy użył tej formy Qu Yuan w utworze Li sao [‘spotkanie z żalem’] (IV–III w. p.n.e.); jej treścią są przede wszystkim opisy świata zewn. (m.in. krajobrazu, architektury); rozkwit f. przypadł na panowanie dyn. Han (206 p.n.e.–220 n.e.); w późniejszym okresie, za panowania dyn. Song (960–1279) poeci Ouyang Xiu i Su Dongpo wzbogacili formę f., wykorzystując ją do wyrażenia myśli filozoficznych.
